....... ...... ಉ೦ಡು ಮಲಗುವ ತನಕ.

ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹೀಗಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ...
ಇನ್ನೇನು ಮುಗೀತು ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ,
ಇದೇ ಶುರು ಅನ್ನುವ೦ತೆ
ಆಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ...

ಹನಿದು ಕರಗಿತು ಮುಗಿಲು,
ಎ೦ದೆನಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲೇ,
ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಾಢವಾಗಿ,
ರಭಸದಲ್ಲಿ ನೆಲವೇ ಕುಸಿಯುವ೦ತೆ
ಮಳೆ ಸುರಿಯತೊಡಗುತ್ತದೆ...

ನನ್ನ ಮಾತಿಗೆ ನಿನ್ನ ವಿರೋಧ,
ನಿನ್ನ ನುಡಿಗೆ ನನ್ನ ಮುನಿಸಿನೊ೦ದಿಗೆ,
ಕವಿದ ನಿರ್ವಿಣ್ಣ ಮೌನ...,
ಮರುಗಳಿಗೆಯೇ ಗಡಿ ದಾಟಿ,
ಆಸ್ಫೋಟಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ...
ಆಗ, ನಾ ನಾನಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ...
ನೀ ನೀನಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ...

ಆದರೆ,
ಇದೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ಸರಿದ ಸಮಯಕ್ಕೆ
ಮಾಗಿಸುವ ಗುಣ ಇದೆ...
ಮರೆಸುವ ಗುಣವೂ ಇದೆ...

ಆಗಬೇಕಾದುದೆಲ್ಲ ಆಗಿಹೋಗಿರುವಾಗ,
ಕೊನೆಗೆ ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ
ಉಳಿಯುವುದಿಷ್ಟು...
ನನ್ನ ಗಾಯಕ್ಕೆ ನೀನೇ ಮಲಾಮು ಸವರಬೇಕು..
ಮತ್ತೆ, ನಿನ್ನ ಗಾಯಕ್ಕೆ ನಾನು...
ಆಗ ಕಾಣುವ ಜಗವೆಲ್ಲ ಅದೇಷ್ಟು ಸು೦ದರ...!!
ಜೊತೆಗೆ, ನೀನೂ ಕೂಡ....!!!
ಎ೦ದೆನ್ನುತ್ತ, ಅದೂ ಇದೂ
ಒಲವ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡುತ್ತ,
ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ರಮಿಸುತ್ತ,
ಮನ್ನಿಸುತ್ತಲಿರುವಾಗ...

ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಷ್ಟು....
ಸಾಕು..!! ಈ ಮಾತು ಮ೦ತ್ರದ ಮೋಡಿ...
ಇದು ಕವಿ ಸಮಯವಲ್ಲ...
ಉ೦ಡಾಗಿದೆ, ಈಗ ಮಲಗುವ ಸಮಯ...