ನನ್ನ ಪಯಣ...

ಈಗ ನನ್ನ ಬಳಿ ಏನೂ ಇಲ್ಲ,
ನಾ ನಡೆದು ಬ೦ದ ದಾರಿಯೊ೦ದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು,
ನನ್ನ ನೆತ್ತರ ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತುಗಳ ನೋವ ಸಾ೦ತ್ವನವ ಬಿಟ್ಟು...

ನನ್ನ ಪಯಣ ಶುರುವಾದಾಗ
ನನ್ನ ಹಸಿವಿಗೆ ಕಸುವು ಕೊಟ್ಟವರ
ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಮೇಲೆ, ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟು
ಸ೦ಭ್ರಮಿಸಿದ್ದೆ...
ನಾ ಬೆಳೆದ೦ತೆಲ್ಲ
ಅವರ ಹೆಜ್ಜೆಗುರುತುಗಳು
ಮರೆಯಾಗುವ೦ತೆ ನನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟು
ನಾ ಮು೦ದೆ ಸಾಗುತ್ತಿರುವದನ್ನು ಕ೦ಡು
ಸ೦ಭ್ರಮಿಸಿದ್ದರು ಅವರೂ ನನ್ನ ಜೊತೆ...

ನನ್ನ ಸ೦ಗಡ ಕಿರಿಯರಿದ್ದರು,
ಹಿರಿಯರಿದ್ದರು, ವಾರಗೆಯವರಿದ್ದರು,
ಆದರೂ, ನನ್ನ ಪಯಣವದು ನನ್ನದೇ,
ಅವರದು ಅವರದೇ..
ಎಡವಿ ಬಿದ್ದರೂ, ಜಾರಿ ಬಿದ್ದರೂ
ನಾನೇ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲಬೇಕು,
ದಣಿವಾಗದ೦ತೆ ಸಾಗಬೇಕು...

ಒ೦ದು ಅದಮ್ಯ ಚೈತನ್ಯವ
ಹೊತ್ತು ಸಾಗುವ ಪಯಣವಿದು,
ಅದನ್ನು ಎಷ್ಟು ದೂರ
ಕ್ರಮಿಸಿತ೦ದೆನೆ೦ಬುದಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ,
ಪಯಣ ಮುಗಿದಾಗ ಅದು
ಹೇಗಿದೆಯೆ೦ಬುದೂ ಅಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯ.
ನನ್ನ ನ೦ತರ ಆ ಚೈತನ್ಯವ ಹೊತ್ತು ಸಾಗುವವರಿಗೆ,
ಅದರಿ೦ದ ತೊ೦ದರೆಯಾಗಬಾರದಲ್ಲ...

ದಾರಿಗು೦ಟ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ
ಮರ ನೆಟ್ಟು ಬ೦ದಿದ್ದೇನೆ,
ಕಲ್ಲು ದಾರಿಗಳಲಿ
ಹುಲ್ಲು ಹಾವಸೆ ಬೆಳೆಸಿ ಬ೦ದಿದ್ದೇನೆ,
ಅಕ್ಕಪಕ್ಕ ಹೂಗಿಡಗಳ ಬೆಳೆಸಿ ಬ೦ದಿದ್ದೇನೆ.
ನನ್ನ ಹಿ೦ದೆ ಬರುವವರೇ,
ಸ್ವಲ್ಪ ಹುಷಾರು..!
ಆ ಹುಲ್ಲು ಹಾದಿಯ ಕೆಳಗೆ ಬೆಣಚುಕಲ್ಲುಳಿದಿರಬಹುದು...
ಹೂಗಳ ಮರೆಗೆ ಮುಳ್ಳುಗಳಿರಬಹುದು...

ಇ೦ದು ನನ್ನ ಪಯಣವನ್ನು ನಾನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದಾಗಿದೆ...
ಆ ಚೈತನ್ಯವ ಪುಟ್ಟ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಪಯಣಿಗನಿಗೆ ಹಸ್ತಾ೦ತರಿದ್ದಾಗಿದೆ...
ಈಗ ನನ್ನ ಬಳಿ ಏನೂ ಇಲ್ಲ,
ನಾ ನಡೆದು ಬ೦ದ ದಾರಿಯೊ೦ದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು,
ನನ್ನ ನೆತ್ತರ ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತುಗಳ ನೋವ ಸಾ೦ತ್ವನವ ಬಿಟ್ಟು...