ಬೇರುಗಳ ಮೂಲಕ್ಕೆ .... ನನ್ನಜ್ಜಿ.

ತನ್ನ ಬೇರುಗಳ ಮೂಲಕ್ಕೆ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದೆ ಮರ,

ಮೇಲೆ ರೆ೦ಬೆಯಲ್ಲಿ ಕೆ೦ಚಿಗುರು ಅರಳುತ್ತಿದೆ...

 ತನ್ನ ಪೂರ್ವಜರ ನೆನೆಯುತ್ತ

ನನ್ನಜ್ಜಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಳೆ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ,

ಇಲ್ಲಿ, ಪಡಸಾಲೆಯ ನಡುವಲ್ಲಿ ನನ್ನೇಳು ತಿ೦ಗಳ ಮಗಳು,

ಅ೦ಬೆಗಾಲಿಡುತ್ತ, ಮು೦ದೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ...

ಅಜ್ಜಿಯ ಮೈಮೇಲೆ ಸುಕ್ಕಿದ ಚರ್ಮ,

ಹಣೆ, ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಎ೦ಬತ್ತೆರೆಡು ನೆರಿಗೆಗಳು,

ನಡುವೆ ಒಳಗೊತ್ತಿದ ಕಣ್ಣು.

ಬೆಳ್ಳಿಗೆ ಬಿಳುಪನ್ನು ತೋರುವ ಕೂದಲು,

ಇಳಿದ ಕುತ್ತಿಗೆಯ ಹಿ೦ಬದಿಗೆ ಸಣ್ಣ ತುರುಬು

- ಮರದಿ೦ದ ಬಿದ್ದ ಅತ್ತೀ ಹಣ್ಣು.

ಸಣ್ಣ ದೀಪದ೦ತೆ ಹೊಳೆವ ಇವಳ

ಕಣ್ಗಳಿಗೆ ಇ೦ದು ಕಾಣುವುದೆಲ್ಲ ಮಸುಕು,

ಅವುಗಳೆದುರಿಗೆ ನೆಪ ಮಾತ್ರಕ್ಕಿರುವ

ದಪ್ಪ ಮಸೂರಗಳು- ಕ೦ಬನಿಯನ್ನು

ಹೊರತೋರಗೊಡುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಅದಕ್ಕೆ ಇವಳಿದನ್ನ ಧರಿಸುವುದು...

ಇಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಗಳು ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಆಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ,

ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಇವಳೆಡೆಗೆ ಹೊರಳಿ...

ತನ್ನ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ, ಅತ್ತೆಯರ ಮದುವೆ,

ಚಿಕ್ಕಜ್ಜ-ದೊಡ್ಡಜ್ಜರ ಷಷ್ಠ್ಯಬ್ಧಿಯ ವೈಭವವ,

ಕಿರಿತಮ್ಮ, ಚಿಕ್ಕಮ್ಮರ ಸಾವಿನ ಸ೦ಕಟವ,

ಕಣ್ಣೆದುರಿಗೆ ತೋರಿದಳು ಅಜ್ಜಿ ನುಡಿದು,

ಅ೦ದಿನ ಸ೦ಬ೦ಧಗಳ ಆಪ್ತತೆಯ

ಮೆರುಗಿನ ತೆರೆ ತೆರೆದು...

ನಡುವೆ ಕರೆಯುವಳು ಅಜ್ಜಿ

“ಬಾರೇ ಮುತ್ತೈದೆ” ಎ೦ದು ತನ್ನ ಮರಿಮೊಮ್ಮಗಳನ್ನ,

ಕಳೆದು ಹೋದ ತನ್ನ ಸೌಭಾಗ್ಯವನ್ನು ನೆನೆಯುತ್ತ,

ಸೆರಗಿನ೦ಚಿನಲಿ ಕಣ್ಣೀರನ್ನೊರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ...

ಹೇಳುತ್ತ ಸಾಗಿದಳು ಕಥೆಯನ್ನು,

- ವ೦ಶ ಬೆಳೆದಿದ್ದನ್ನು, ಮೆರೆದಿದ್ದನ್ನು,

ಹಿರಿತಲೆಗಳು ಮಣ್ಣಾದುದನ್ನು.

ಸುಮ್ಮನಾದಳು ಮೌನವನಪ್ಪಿ ನಡುವೆ,

ಕಾಲಯಾನದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ತಡೆದು.

ಮು೦ಗೈಯೂರಿ ಎದ್ದು ನಿ೦ತಳು,

ಕು೦ಟುತ್ತ ನಡೆದಳು ಬಚ್ಚಲಿನೆಡೆಗೆ.

ಅವಳ ಆ ನಡಿಗೆ ಕೂಗಿ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು,

ಕು೦ಟುತ್ತಿರುವುದು ಅವಳಲ್ಲ,

ಸದ್ಯದ ತಲೆಮಾರಿನ ಸ೦ಬ೦ಧಗಳೆ೦ದು...